Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008



«Η πλατεία του χωριού»

Τίποτα δεν έλειπε από τα καλοκαίρια μας. Πανηγύρια, παιχνίδια, ξεκούραση και μερικές ξυλιές που και που για να θυμόμαστε πως ήμασταν πάντοτε εν δυνάμει μικροί «εγκληματίες». Όλα όμως έβρισκαν επιστέγασμα στις νυχτερινές συγκεντρώσεις στην πλατεία του χωριού. Με νυχτερινή θέα την Αγία Θεοδώρα ή το Κοτρωνάκι, και ορμητήρια το Σχολείο ή την Κρύα, τα Βασταιόπουλα δεν κουράζονταν να συζητούν, να τσακώνονται, να τραγουδούν, να διασκεδάζουν ακόμα και να ερωτεύονται (με εκείνους τους παιδικούς ή εφηβικούς μελοδραματικούς έρωτες) κάτω από τη στοργική επίβλεψη του καμπαναριού της εκκλησίας μας. Άλλοτε στην πεζούλα του προαυλίου της εκκλησίας, άλλοτε στη Στουρνάρα, πάνω σε αυτές τις ζωντανές πέτρες, όλοι μας αφήσαμε κάτι από την παιδικότητά μας... Μια ανάμνηση, μια σκέψη, μια ελπίδα ρίζωσε για τα καλά εκεί, παρηγοριά στους κρύους χειμώνες και στη μοναξιά της λήθης...

από την altheliel

«Τα πλατάνια της Ζεστής»

Πόσα καλοκαίρια στο χωριό δεν μετρούν αυτές οι γρατσουνιές στα γόνατά μου, που ακόμα και σήμερα σαν τις κοιτώ με γυρίζουν σε ημέρες γεμάτες πράσινο, φως και θερινή ραστώνη. Ημέρες που από το ταρατσάκι του παππού μου του Γιώργη, έβλεπα τις κατσίκες να ανεβοκατεβαίνουν και αμέσως συνειρμικά (ακόμα και σήμερα) μου ερχόταν στο μυαλό το κατσικίσιο γάλα που παρά τις προσπάθειες να μας πείσει η μαμά πως ήταν δυναμωτικό, εμείς αηδιάζαμε και μόνο στην όψη του. Ημέρες που χανόμασταν στη Ζεστή μαζί με τα ξαδέλφια μου και τα άλλα παιδιά της «επάνω γειτονιάς», παίζοντας από κρυφτό μέχρι πετροπόλεμο. Πόσα μυστικά, πόσα δάκρυα, πόσα γέλια έχουν ζήσει αυτά τα πλατάνια. Αν τα άνοιγε κανείς στη μέση, θα έβρισκε εκεί φωλιασμένες τόσες ψυχές, τόσες ζωές. Σήμερα, στέκουν επιβλητικά αλλά σιωπηλά σε όσους απαρνήθηκαν την μαγεία τους, επειδή τάχα μεγάλωσαν. Παρόλο που δεν έχουν παιδιά να κρυφτούν πάνω τους, να τα αγκαλιάσουν, να κρεμαστούν από τα κλαριά τους (και ας γδάρουν τα χέρια τους και ας τα περιποιηθεί μετά κατάλληλα η μαμά, όταν θα φτάσουν ξεψυχισμένα από το παιχνίδι στο σπίτι), στέκουν εκεί, σαν κάτι να καρτερούν. Ζουν με τις αναμνήσεις του χθες και κάθε φορά που κάποιος περνά από εκεί δεν έχει παρά να ανοίξει την καρδιά του και να νιώσει πως αυτά τα πλατάνια, σιγοψιθυρίζουν στο αέρα ιστορίες από τα παλιά. Ιστορίες για ανθρώπους και καιρούς αλλοτινούς. Τότε που όλα ήταν πιο απλά.
Και σαν ακούσεις το σιγοψιθύρισμα αυτό, πιεις νεράκι από τη Βρύση, αγνοήσεις το κινητό σου που χτυπά και σε εγκαλεί να μεγαλώσεις, ίσως να ξαναδείς τα παιδιά να τρέχουν πανω κάτω στην ανηφόρα της Ζεστής, να γελούν, να τραγουδούν... Και ίσως τότε θυμηθείς πως ήσουνα και εσύ κάποτε ένα από αυτά. Ένα από τα παιδιά που σκάλισε το όνομά του στον Πλάτανο της Ζεστής, και αυτός όχι μόνο δεν το μάλωσε αλλά το αγκάλιασε και το έκανε τραγούδι – έστω και αν λίγοι το ακούν...

από την altheliel

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008












ΠΩΣ ΘΑ ΕΡΘΕΤΕ ΣΤΟ ΒΑΣΤΑ

Ακολουθούμε την εθνική οδό Τριπόλεως-Μεγαλοπόλεως (Ε65) και συνεχίζουμε προς Καλαμάτα στον Ε952. Στον πρώτο ανισόπεδο κόμβο που συναντάμε στο δεξί μας χέρι, έχουμε τον νου μας σε μία ταμπέλα που δείχνει την κατεύθυνση προς Βάστα. Ύστερα από μία μαγευτική διαδρομή περίπου 25 λεπτών φτάνουμε στο χωριό.
Στα αριστερά της διασταύρωσης που βρίσκεται στην "είσοδο" του χωριού όπου το βλέπουμε σε πανοραμική θέα, αρχίζει και ο δρόμος όπου μετά από 6 μαγευτικά χιλιόμετρα οδηγεί στην Αγία Θεοδώρα.

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

Περίπου μισή ώρα από την Μεγαλόπολη και σκαρφαλωμένο σε μία πλαγιά των αρκαδικών βουνών πολύ κοντά στα σύνορα με την Μεσσηνία, βρίσκεται ένα μικρό χωριό, το Βάστα. Οι πληροφορίες για την ίδρυση του χωριού δεν είναι επαρκείς, ωστόσο υπάρχουν στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της υπάρξεώς του κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Το χωριό κατά την διαδρομή του στην ιστορία είχε την τύχη να αναδείξει σπουδαίους οπλαρχηγούς και αξιωματικούς που υπηρέτησαν στον ελληνικό στρατό (βλ Ποταμιάνου Το Λύκαιον όρος κατά την διαδρομή των αιώνων σ.362-363 εκδ. ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΟΤΥΛΙΩΝ) , ενώ υπήρξε και ορμητήριο αρματωλών και κλεφτών κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Το Βάστα είναι γνωστό για το περίφημο εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας, στην οροφή του οποίου υπάρχουν 17 δέντρα, μεταξύ των οποίων πλατάνια. Πρόκειται περί ενός ανεξήγητου ως τώρα φαινομένου, καθώς οι ρίζες των δέντρων έχουν περάσει μέσα από τα τοιχώματα της εκκλησίας, δίχως ωστόσο να επηρεάσουν την στατικότητά της. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν ορισμένοι που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν καν ρίζες μέσα στους τοίχους.Το σίγουρο είναι πάντως, ότι η φύση κρύβει μέσα της πολλές δυνάμεις οι οποίες μας δείχνουν το μεγαλείο αυτής και του Θεού.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Ο ήλιος λάμπει

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008