Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

«Τα πλατάνια της Ζεστής»

Πόσα καλοκαίρια στο χωριό δεν μετρούν αυτές οι γρατσουνιές στα γόνατά μου, που ακόμα και σήμερα σαν τις κοιτώ με γυρίζουν σε ημέρες γεμάτες πράσινο, φως και θερινή ραστώνη. Ημέρες που από το ταρατσάκι του παππού μου του Γιώργη, έβλεπα τις κατσίκες να ανεβοκατεβαίνουν και αμέσως συνειρμικά (ακόμα και σήμερα) μου ερχόταν στο μυαλό το κατσικίσιο γάλα που παρά τις προσπάθειες να μας πείσει η μαμά πως ήταν δυναμωτικό, εμείς αηδιάζαμε και μόνο στην όψη του. Ημέρες που χανόμασταν στη Ζεστή μαζί με τα ξαδέλφια μου και τα άλλα παιδιά της «επάνω γειτονιάς», παίζοντας από κρυφτό μέχρι πετροπόλεμο. Πόσα μυστικά, πόσα δάκρυα, πόσα γέλια έχουν ζήσει αυτά τα πλατάνια. Αν τα άνοιγε κανείς στη μέση, θα έβρισκε εκεί φωλιασμένες τόσες ψυχές, τόσες ζωές. Σήμερα, στέκουν επιβλητικά αλλά σιωπηλά σε όσους απαρνήθηκαν την μαγεία τους, επειδή τάχα μεγάλωσαν. Παρόλο που δεν έχουν παιδιά να κρυφτούν πάνω τους, να τα αγκαλιάσουν, να κρεμαστούν από τα κλαριά τους (και ας γδάρουν τα χέρια τους και ας τα περιποιηθεί μετά κατάλληλα η μαμά, όταν θα φτάσουν ξεψυχισμένα από το παιχνίδι στο σπίτι), στέκουν εκεί, σαν κάτι να καρτερούν. Ζουν με τις αναμνήσεις του χθες και κάθε φορά που κάποιος περνά από εκεί δεν έχει παρά να ανοίξει την καρδιά του και να νιώσει πως αυτά τα πλατάνια, σιγοψιθυρίζουν στο αέρα ιστορίες από τα παλιά. Ιστορίες για ανθρώπους και καιρούς αλλοτινούς. Τότε που όλα ήταν πιο απλά.
Και σαν ακούσεις το σιγοψιθύρισμα αυτό, πιεις νεράκι από τη Βρύση, αγνοήσεις το κινητό σου που χτυπά και σε εγκαλεί να μεγαλώσεις, ίσως να ξαναδείς τα παιδιά να τρέχουν πανω κάτω στην ανηφόρα της Ζεστής, να γελούν, να τραγουδούν... Και ίσως τότε θυμηθείς πως ήσουνα και εσύ κάποτε ένα από αυτά. Ένα από τα παιδιά που σκάλισε το όνομά του στον Πλάτανο της Ζεστής, και αυτός όχι μόνο δεν το μάλωσε αλλά το αγκάλιασε και το έκανε τραγούδι – έστω και αν λίγοι το ακούν...

από την altheliel

Δεν υπάρχουν σχόλια: